Hard hart

De vorige keer schreef ik al over mijn Garmin Forerunner 110. Bij dit horloge zit ook een borstband welke je hartslag registreert. Toen ik deze ging uitproberen tijdens een duurloop met een vriendin (zij heeft toevallig hetzelfde horloge), kwamen we erachter dat onze hartslagen enorm verschilden. We liepen gemiddeld 10 km/ph en haar hartslag lag rond de 150 slagen per minuut. De mijne rond de 175… Ik snapte er niks van! Ik had geen slechte conditie, want ik loop al vanaf mijn 11e. En buiten adem was ik niet: we waren gezellig aan het kletsen tijdens het lopen. Of zou ik soms een hartafwijking hebben? Ik haalde me van alles in mijn hoofd! Lag het misschien aan mijn horloge?

De week daarop liep ik weer samen met haar een duurloop. Ik had als tip gekregen de borstband van te voren een beetje nat te maken. Dan geleidt het beter. Maar het hielp allemaal niets. Mijn hartslag was nog steeds hartstikke hoog!

Ik heb toen een afspraak gemaakt bij de sportarts. De sportarts heeft me gewogen, mijn vetpercentage en bloeddruk opgemeten en een inspanningstest bij me afgenomen. Tijdens de inspanningstest werd er een hartfilmpje (ECG) gemaakt. De test deed ik op een fiets om zo mijn VO₂max (maximale zuurstofopnamevermogen) te testen. Conclusie: met mijn hart en conditie was niets mis. De sportarts vertelde mij dat een hartslag persoonsgebonden is. Mijn rusthartslag is laag maar stijgt met een activiteit snel. Maar gelukkig daalt hij na de activiteit ook weer snel! Als ik een slechte conditie zou hebben, zou de hartslag langzamer dalen. En het bleek dat mijn VO₂max dik boven de 200 lag.

Er is een foefje om je maximale zuurstofopnamevermogen te achterhalen: 220 minus je leeftijd. Dit gaat dus niet altijd op!
Het advies van de sportarts was dat ik gewoon lekker door moest gaan sporten.
Na deze diagnose kon ik met een gerust hart verder trainen!